Busreis Neerlinter
Met zijn 26 stonden we te wachten op het busje aan de parking van de sporthal. En ja hoor, het is gebeurd: Onze Guy, na zoveel keer voor ons te hebben gereden, was 5 minuten te laat met zijn nieuwe kleine bus. 18.000 km stonden er nog maar op de teller. ’t Was hem vergeven om te laat te komen, alhoewel hij altijd heeft gezegd wie te laat komt moet zingen. Nee, zo vroeg en dan een valse kater laten zingen, dat gaan we onszelf niet aandoen. Iedereen goedlachs en goedgezind ingestapt in de mooie nieuwe bus, met een kleine keuken achteraan in de bus – er was dus koffie. We vertrokken met een kleine vertraging richting Neerlinter.
Afwachten hoe de weergoden ons gezind waren want er was net een klein buitje uit gevallen. Na een anderhalf uurtje rijden kwamen we aan in het kleine pittoreske Neerlinter, een dorp waar precies op sommige plaatsen de tijd was blijven stilstaan, een dorp in de fruitstreek van Vlaams-Brabant, heeft 1600 inwoners, voor de Eerste Wereldoorlog waren er dat 3500. Neerlinter en omstreken was in de tijd van de romeinen al belangrijk als graanstreek. Vandaar dat we tijdens de laatste kilometers zagen dat het niet plat ging zijn, er kwamen meer heuveltjes tevoorschijn. Bij het aankomen zagen we wandelaars een regenjas en paraplu nemen, maar bij het uitstappen enkele druppels en bij vertrek al helemaal niks meer. Na een koffietje en boke kipkap te hebben gegeten zijn we met een groepje van zeven vertrokken voor de 8 km. Enkelen gingen de 21 km doen waaronder ook onze chauffeur en zijn vrouwke, de meesten de 12 km. Via rustige wegen, zandpadjes, langsheen een B&B camping, door de velden met mooie bloemen, veel peren, bomen, maar ook al pruimen, braambessen die zuur waren, kwamen we na drie km aan op de rustpost in Drieslinter. Hier een lekker stukje (stuk) taart gegeten en meer korhoentjes kwamen binnen. Buikje vol en we waren weer vertrokken voor de laatste 5 km langsheen een oud treinspoor (zoals bij ons het Bels lijntje), via het speelbos waar de kinderen konden klauteren als een eikelmuis, zoeken naar een soort salamander wiens naam ik vergeten ben, wandelen tussen hagen, poelen met een gevarieerde fauna en flora. Het was er echt zalig en rustig om te wandelen. Over het bruggetje kwamen we zo langs de andere kant van de Gete en gingen we verder terug naar de start. We vroegen ons eigenlijk wel af of er hier wel een cafeetje was, er was er namelijk eentje die zin had in witte wijn daar ze dat niet hadden op de start en controle. Kijk daar staat os busje en daar is de start en zie daar op de hoek van het kleine dorpsplein een cafeetje met terras. Met zo’n weer en we hadden nog tijd kan je toch geen terrasje overslaan. Da deden we dan ook genieten van een wit wijntje of biertje. Stilletjes aan zag je meer rode T-shirts aankomen wandelen die ook een terrasje kwamen doen int zonnetje. Ik denk dat de bazin content was om nog eens zoveel volk op haar terras te hebben. Meer wandelaars dronken er eentje. Rond drie uur terug naar de start, nog afstempelen, cadeau gekregen (een fles witte wijn) ook toeval, busje kwam eraan, proper schoenen aan, ingestapt geteld of iedereen aanwezig was en Guy wist ondertussen hoe de airco af te zetten (probleempje met de heenreis gehad) en terug richting huis na een hele leuke, gezellige dag, met goed weer. Zoals gewoonlijk bij het krijgen van een cadeau wordt deze verloot in de bus, de gelukkige winnaar (nee, niet diegene die zo graag witte wijn drinkt), maar onze Dirk ging met de fles naar huis. Na de tombola was het vrij rustig in de bus. Ik heb niet gekeken, maar ik denk dat er velen hun oogjes dicht hadden. Eenmaal terug op de parking, afscheid genomen van iedereen. Volgende busreis 28 december naar Kortrijk.
Karin